Hipomania
Hipomania to stan łagodniejszy od manii, do objawów której zaliczyć można między innymi znaczne polepszenie nastroju, gadatliwość, zmniejszoną potrzebę snu oraz gonitwę myśli. Jakie są jej główne przyczyny? Jak należy ją leczyć?
Do tej pory nie udało się jednocześnie określić, jaki mechanizm doprowadza do występowania objawów hipomanii. Związana może być ona między innymi z zaburzeniami dotyczącymi neuroprzekaźników w mózgowiu. Spory wpływ na jej rozwój mają także czynniki genetyczne. Do patologicznego pobudzenia nastroju prowadzić może także zażywanie leków psychotropowych czy glikokortykosteroidów. Pozostałymi przyczynami hipomanii są: choroby neurologiczne, takie jak stwardnienie rozsiane, udar mózgu czy nowotwór mózgu, schorzenia ogólnoustrojowe — zaburzenia pracy tarczycy, toczeń rumieniowaty układowy lub AIDS, zażywanie substancji psychoaktywnych oraz ciężkie doświadczenia życiowe, z którymi psychika pacjenta nie jest w stanie sobie poradzić (może być to zarówno zostanie rodzicem, jak i zwolnienie z pracy czy gwałt).
Jeżeli chodzi o objawy hipomanii, mogą być one takie same, jak w przypadku pacjentów cierpiących na manię. Tym, co je odróżnia jest jednak znacznie mniejsze nasilenie. Głównymi symptomami hipomanii są: znaczna poprawa nastroju, gadatliwość, wesołkowatość, zmniejszona potrzeba snu, gonitwa myśli, przyspieszony tok myślenia, drażliwość, łatwe wybuchanie gniewem, wyostrzenie zmysłów, poczucie wyjątkowości własnej osoby, równoczesne zajmowanie się kilkoma zadaniami, rozproszenie uwagi, wzmożony popęd seksualny oraz nie stosowanie się do ogólnie przyjętych norm zachowania. Co ważne, pacjent doświadczający hipomanii w znaczącej części przypadków jest w stanie normalnie funkcjonować, nie zaniedbując zobowiązań rodzinnych czy zawodowych. W przeciwieństwie do manii, nie mamy tu do czynienia z objawami psychotycznymi.
Diagnostyka hipomanii opiera się o przeprowadzenie badania psychiatrycznego. W jego trakcie lekarz zadaje pacjentowi różnego rodzaju pytania dotyczące jego ogólnego samopoczucia. Zastosować może on również specjalny test, trwającą 4 dni obserwację lub badanie obrazowe głowy (na jego podstawie psychiatra jest w stanie stwierdzić, czy pacjent nie choruje na stwardnienie rozsiane lub nowotwór mózgu). Kluczowa jest tu kwestia stanów depresyjnych, która decyduje o tym, czy pacjent może cierpieć na chorobę afektywną dwubiegunową. Psychiatra skupia się zarówno na aktualnych odchyleniach, jak i tym, jaki był dominujący nastrój pacjenta w przeszłości.
Leczenie hipomanii opiera się o wykorzystanie farmakoterapii. Pacjentowi podawane są leki normotymiczne mające na celu stabilizację nastroju. Przyjmują one postać walproinanów, soli litu oraz karbamazepiny. Psychiatra może przepisać mu również leki przeciwpsychotyczne pod postacią neuroleptyków. Dodatkową metodą leczenia hipomanii jest psychoterapia. Najczęściej stosowanym jej rodzajem jest psychoterapia poznawczo — behawioralna.